w całości wspomnianemu kościołowi bożemu, tj. w miodzie, futerkach, opłacie srebra, niewolnikach, odzieży, świniach i zbożu &lt;gap&gt;"&lt;/&gt;.<br>Trybutarna geneza tych dochodów nie budzi wątpliwości, tym razem jednak nie chodzi o płatność poszczególnych plemion na rzecz cesarstwa. Plemienne nazwy służą w dokumencie z 971 r. tylko do określenia terytorium, na którym biskupstwu miśnieńskiemu przysługiwała decima pars tributi. Różnorodność przedmiotów wskazuje na kształtowanie się pod tą nazwą złożonego systemu świadczeń. Pobierała je cesarska administracja marchii, posługując się zapewne organizacją lokalnych burgwardów. Nad poborem czuwał "komes tych terytoriów", czyli margrabia. To on został zobowiązany do przekazywania dziesiątej części zebranych danin biskupstwa, zanim odejmie z całości