pojawiła się w przypadku wielu lodowców Spitsbergenu, gdzie w wyniku ocieplenia klimatu obserwowanego od drugiej połowy XIX w. (o ok. 3,3C wg Kamińskiego, 1989) strefa perkolacji została wyraźnie zredukowana lub zastąpiona zupełnie strefą lodu nałożonego. Na Lodowcu Fridtjova stwierdzono istnienie warstwy lodu zimnego o temperaturze rzędu .2, .4C i miąższości około 100 m, leżącego nad lodem w temperaturze topnienia (Zagorodnow, 1985). Jednakże szersze badania w Arktyce kanadyjskiej oraz studia z zastosowaniem modelowania komputerowego bilansu energetycznego lodowców wykazały, iż koncepcja i schemat Mullera była nadmiernym uproszczeniem (Blatter – informacja ustna). Trwają nadal badania nad precyzyjnym wyjaśnieniem genezy zimnej warstwy powierzchniowej lodowców