i zniknęła w bramie.<br>Pierre powlókł się do domu. Nogi ciążyły mu i cierpki posmak w ustach po raz pierwszy przeszwarcował się do świadomości, długo kołacąc do jej drzwi upartą, cierpliwą czkawką. Zrozumiał i uśmiechnął się z własnej niedomyślności. Był to głód.<br>Na bulwarach roiło się już od grup rozswawolonych midinetek, przedsiębiorczych młodzieńców , kolorowych czepeczków i szarf. W cieniu niewzruszonych lamp, odświętnie ubrani Pierre'owie całowa1i w usta swoje małe Jeannette'y, które wdzięcznie podnosiły się na palcach.<br>Szary Menilmontant był mroczny i posępny jak co dzień.<br>Pierre z trudem przyczłapał do domu. Był zmęczony i zajmowała go teraz jedyna myśl: wyciągnąć się