ludzkiego.<br>- Kromie flaków - wychrypiała Milva, pieczołowicie osadzając strzałę na cięciwie. - Które im zaraz podziurawię, hultajom.<br>- Trzynastu - powiedział znacząco Zoltan Chivay. - I mają konie. Sięgniesz jednego albo dwóch, reszta nas osaczy. Poza tym, to może być podjazd. Diabeł wie, jaka siła ciągnie za nimi.<br>- Mam się spokojnie przyglądać?<br>- Nie - Geralt poprawił miecz na plecach i opaskę na włosach. - Mam dość przyglądania się. Mam serdecznie dość bezczynności. Ale oni nie powinni się rozproszyć. Widzisz tego, który trzyma konie? Gdy tam dojdę, ściągnij go z kulbaki. Jeśli ci się uda, to jeszcze z jednego. Ale dopiero gdy dojdę.<br>- Zostanie jedenastu - łuczniczka odwróciła się. <br>- Umiem