niewyraźną linię wierzchołków drzew. Przeżegnała się szybko: - W imię Ojca i Syna, błyska się!<br> - To na pogodę - uspokoił ją Paragon.<br> - Na pogodę błyska się od wschodu, od jeziora, a to nad zamkiem. O, tam! - pokazała wyciągniętą ręką.<br>Wszyscy spojrzeli w tym kierunku. Było ciemno i tylko ponad czarną ścianą lasu migotały w rozsypce gwiazdy. Naraz niebieskawe światło rozjaśniło kawał martwego nieba, a na jego tle ukazały się niewyraźne zarysy starej baszty &lt;page nr=19&gt;<br>W drzwiach prowadzących z pokoju na werandę zjawił się wuj Perełki, leśniczy Lichoń. W półcieniu mignęła jego biała koszula. Pod stopami zatrzeszczały zeschnięte deski podłogi. Zrobiło się nagle cicho. Leśniczy