i siostra po raz drugi wybiegła na korytarz. Gdzieś na dole przeraźliwie i bez ustanku dźwięczał dzwonek, ze wszystkich oddziałów zbiegały się pielęgniarki. Siostra wróciła, niosąc w ręku długą, cienką szprycę. Natychmiast potem drzwi się zamknęły i Widmar znowu nic nie słyszał.<br>- Co się stało? - zapytał jakiejś sanitariuszki, ale stała milcząc.<br>Minęło dobrych parę minut. Była cisza. I wtedy stała się rzecz, o której Widmar zawsze potem wspominał z zimnym dreszczem.<br>Drzwi operacyjnej otworzyły się z takim impetem, jak gdy by wysadzono je dynamitem, i na próg wyleciał Tamten. Był od stóp do głowy we krwi. W zbroczonej krewią ręce trzymał