to drugie ramię przesuł,<br> Ona była nieswoja, a on rad był i wesół.<br><br>Pyskiem własił się i włudził w piersi wonne, jak dwa jabła,<br> Aż Jadwiga stęknęła, aż Jadwiga osłabła.<br><br>Krew jej w głowie zahuczała pogrzebnego echem dzwonu,<br> A to była choroba - i już blisko do zgonu.<br><br>"Inni boją się miłować krwi schorzałej szaleniznę,<br> A ja nawet potrafię kochać ciała zgniliznę!'' -<br><br>I przeniknął pieszczotami bezpowrotnie aż do kości -<br> Nie - nie było na świecie tak niesytej miłości!<br><br>Nie wiadomo, co za szumy z czasu w bezczas zaszumiały,<br> Gdy obnażył się w słońcu szkielet biały, bo - biały!<br><br>Maj był w lesie i na