wywiedzione ze spetryfikowanej konwencji literackiej nie jest tu nawet śladem, reliktem tego, co (niegdyś) było obecne.<br>Autoteliczność narracji Bieleckiego zbiega się z autoironią i zasadą samoograniczenia. Nie chodzi tu jednak o ograniczenie do "istoty" czy "esencji", lecz przeciwnie - rygorystyczne przestrzeganie zasad obranej konwencji. "Przeźroczystość" opowieści Bieleckiego jest odwrotnością "przeźroczystości" narracji mimetycznej. Jeśli ta druga nie skrywa tego, co w znaku utajone, udostępnia signifié, istotę człowieka i historii, to Bielecki przedstawia wyłącznie spetryfikowaną i "wydrążoną" konwencję. Towarzyszy temu często akt celebracji opowieści. Ujawniając sytuację narracyjną w End &amp; Fin Company, fabulator występuje jako "mistrz ceremonii", posługujący się słowem odświętnym, budującym rytualną wspólnotę nadawcy