choć<br>nie zdążyłem jeszcze być przy studni. - Może gdzieś na drodze leży. - I<br>pchnąwszy furtkę, wybiegła na drogę.<br> Spory czas jej nie było. Ojciec siedział milczący i co trochę<br>zdejmował kapelusz, ocierając pot z czoła. Ja stałem z oczami wbitymi w<br>ziemię i bałem się nawet spojrzeć w stronę furtki, mimo że to za nią<br>kryła się ostatnia nadzieja.<br> Najpierw doszło nas z drogi cichutkie zawodzenie:<br> - O, mój Jezu. Mój Jezu.<br> Ojciec znowu zdjął kapelusz, otarł pot z czoła, lecz już go nie<br>włożył na głowę. Mnie po skórze przeszły ciarki. Spojrzałem w stronę<br>tego zawodzenia. Po szczycie płotu przesuwała się pochylona