o lekko pochylonym drewnianym trzonie obciągniętym skórą, który wieńczyła naparstkowata lub migdałowata głowica; miała ona również długi i prosty krzyżowy jelec z wąsami. Głownie tych szabel były ciężkie, szerokie, obustronnie płaskie bądź też ciągnione na przygrzbieciu w bruzdy, z bardzo charakterystycznym elementem - wyraźnie wyodrębnionym obosiecznym piórem; krzywizna tych głowni była minimalna. Szerokie pochwy szabel węgierskich u dołu ścięte równolegle, wykonywane z brązowej lub czarnej skóry, zaopatrywano w żelazne okucia, ażurowo wycinane okienka lub serduszka, prymitywne w swym ludowym wyrazie.<br>Takie właśnie szable, zawsze będące orężem bojowym (stąd ich prostota konstrukcji i form zdobniczych), określa się mianem szabel węgiersko-polskich. I z