bicza strzelił. W środę dwudziestego października o dziewiątej wieczorem spakowałem do swej torby podróżnej szczoteczkę do zębów, ręcznik i tym podobne przedmioty higieny osobistej i zarzuciwszy ją na ramie ruszyłem na przystanek autobusowy. Rodzinka żegnała mnie bardzo wylewnie; matka cały czas płakała ojciec biadolił, brat i siostra mieli także markotne miny. Nawet i mnie łezka wzruszenia zakręciła się w oku. Wprawdzie teraz jechałem do wojska ale wiedziałem, że już nigdy tutaj nie wrócę. Po prostu nie miałem po co.<br>W Rzeszowie czekałem na pociąg kilka godzin. Mimo tego, że spodziewałem się znacznej poprawy warunków socjalnych, wcale jednak nie byłem tego wieczora