ludzi piękno. Nazywa to piękno przeznaczeniem gatunku.<br>&lt;name type="person"&gt;Jakub Deml&lt;/&gt;, poeta czeski, marzył o odzyskaniu utraconej łaskawości świata. Był księdzem katolickim, odtrąconym przez Kościół. Wierzył w powszechne panowanie miłości: "...&lt;q&gt;miłość istnieje w każdej drobinie czasu, w każdym atomie poszczególnej rzeczy. Tylko ona kocha życie&lt;/&gt;." Szukał więc miłości w poetyckich ekstazach. W misteriach religijnych. W samotności. W innych ciałach. Coraz wyżej i wyżej. I wciąż bez skutku. W 1939 roku pojął wreszcie, dlaczego tak się dzieje. Dlaczego samotność nie zna kresu. Rozpoznał zło, które trzeba ukarać. "&lt;q&gt;Jeśli ktoś wam powie, że Żyd też jest człowiekiem, wybijcie mu zaraz cztery zęby&lt;/&gt;." Został więc urzędnikiem