pobiegłszy zapadli w mrocznym gąszczu. - Śpieszmy się. Boję się psów... - mówił Adaś, zadyszany. <br>Podtrzymaj mnie, bo jeszcze nie czuję nóg. O Staszku, o drogi Staszku. Sam nie wiesz... Ale o tym potem...<br>Podpełznęli ku tylnym drzwiom głuchego i milczącego domu. - Pchnij te drzwi!<br>Burski rozpędził się i uderzył ramieniem w mizerne drzwi, które rozwarły się szeroko jak ziewająca gęba.<br>- Latarkę! - szepnął Adaś. - Ja nie mogę, szukaj ty... Czekaj no... Tu powinien sterczeć jakiś garnek. Jest! Sięgnij ręką do środka. Znalazłeś co?<br>- Tak... Małe zawiniątko... Zdaje się, że papiery...<br>- Dawaj! Teraz prędko do tej izby na lewo... Szukaj na łóżku pod siennikiem