Wtedy... wtedy... wszystko pańskie... Pan był dobry... - Nie rozumiem! - szepnął zdumiony szlachcic.<br>- Te drzwi! - jęknął oficer. - Te drzwi! Niech pan patrzy... I omdlał.<br>- Majaczył - oświadczył smutno ksiądz Koszyczek wysłuchawszy relacji pana Gąsowskiego.<br>- I ja tak myślę... Kazał mi patrzeć na drzwi...<br>- Bo ujrzał w nich śmierć. Dziwnym cudem trzyma się mizernego ciała ta cierpiąca, żołnierska dusza... Modlę się gorliwie, aby się Bóg nad nią zlitował!<br>Tej nocy zbudzono księdza Koszyczka, oficer bowiem toczył ostatni beznadziejny, nierówny bój ze śmiercią, co go goniła przez rosyjskie pustynie i wreszcie odnalazła w tym cichym ukryciu, więc go dopadła - zadyszana. Rzucał się nieprzytomnie na łożu