się przed światem i nie wystawić na jego szyderstwo! Reszta to zwykły pozór - te nieskończone gadki, te poważnie i śmiesznie rozumiane egzystencje oraz natrętne uczucie na każdym kroku, że on i jemu podobni stoją w przejściu między jednym a drugim pokojem i nie potrafią wejść ani się cofnąć, gdy reszta - młodsi i starsi - dawno usadowiła się bądź w jednym, bądź w drugim. Własny świat niczym przedpokój. Czekanie jako stan permanentny. A Zygmunt nie chciał już przeczekiwać własnego życia i chyba dlatego tak wiele spodziewał się po Północnym... Chciał się spodziewać - niech jego obecność sprawi, że niebo wszystko rozpieprzy, wleje się przez