zapałkę i cofnąłem się szybko. Basia patrzyła na mnie otwartymi szeroko oczyma. Widziałem ją tak przez sekundę, bo zapałka zaraz zgasła, ale to była najładniejsza chwila mojego życia, Panie Profesorze. Nigdy już więcej tak na mnie nie patrzyła kobieta. I od razu pomyślałem z rozpaczą, że przecież ona patrzy na mnie, a widzi kogoś zupełnie innego.<br>Wkrótce ludzie poczęli się wymykać na ulicę. Otarłem ukradkiem łzę, pocałowałem po raz ostatni Basię i wyszliśmy do bramy.<br>- Uważajcie, bo jeszcze łapią - powiedział ktoś w ciemności. - Aleje obstawione do mostu.<br>- Ale ja muszę jechać na Żoliborz! - zawołała Basia.<br>- Nie pojedziesz! - zdecydowałem. - Chyba masz tu