w rozmowie ze mną, drukowanej w "Tygodniku Powszechnym" (1992, nr 2). "Podszedłem do sprawy całkiem prosto: oto człowiek sprzed wielu wieków mówi do mnie. Coś chce mi opowiedzieć, coś chce przekazać, o czymś przekonać. Chce mi dać jakąś swoją prawdę, jakieś przeżycie, jakąś mądrość. Starałem się zatem dosłyszeć, co mówi - mnie, człowiekowi innego wieku, innego kręgu cywilizacyjnego i kulturowego. Przekonywałem się wciąż od nowa, że przegrody i dystanse nie są nieprzekraczalne. Były to zatem spotkania poprzez czas, nie zaś żadna krajanka pod okularem mikroskopu. Spotkania oczywiście indywidualne i subiektywne, bo przesączone przez tę właśnie a nie inną osobowość czytelnika, spisującego swe