aparatu i Rohan usłyszał - jakby wewnątrz głowy - słabe poszeptywanie: "Ala... &lt;unclear&gt;ama&lt;/&gt;... lala... ala ma... mama..."<br>I nic więcej. Prąd wzmocnienia miauknął nagle, zabuczał i wypełnił słuchawki powtarzającym się jak szalona czkawka pianiem, jakby dzikim śmiechem, szydzącym i okropnym. Ale to był już tylko prąd, po prostu heterodyna zaczęła generować zbyt mocne drgania...<br>Sax zwijał przewody, składał je, upychał w torbie, Nygren zaś podniósł skraj prześcieradła i zarzucił na ciało i twarz zmarłego, którego zamknięte dotąd usta, może pod wpływem ciepła (było już prawie gorąco w hibernatorze - przynajmniej Rohanowi pot spływał po grzbiecie), lekko się rozchyliły, przybierając wyraz nadzwyczajnego zdumienia. I takie