bo "woli być sobą". Wybór i akceptacja samego siebie jako rzeczywistości nie spełnionej i prowizorycznej, akceptacja dokonana wbrew całej prowizoryczności nosi piętno subtelnego heroizmu i jest źródłem poczucia dumy. U Leśmiana jest to oprócz wszystkiego piękne. Ale wbrew temu, co pisze Leśmian, pierwotna kondycja Ja aksjologicznego tylko częściowo odpowiada naturze modlitwy przewrotnej. Nie w tym leży sedno rzeczy, że Ja aksjologiczne spełnić się nie chce, bo woli być sobą, lecz w tym, że ono spełnić się nie może. Jego irrealność czyni je na wieki transcendentnym <page nr=181> wobec świata czasu i przestrzeni. Gdyby to nie zburzyło pięknej konstrukcji wiersza, chętnie poprawiłbym myśl Leśmiana