przyglądałem się w lustrze swojej opalonej twarzy, analizowałem znamiona męskości i dojrzałości. Zazvsze jednak odchodziłem od lustra rozczarowany. Nie podobał mi się ksztalt własnej głowy, delikatna cera, wydatny podbródek, zbyt głęboko osadzone oczy, z których jedno było piwne, a drugie zielone. Zazdrościłem urody Plujowi. Gdyby nie liczne piegi na nosie, mógłby uchodzić za słowiańskiego bożka. Co prawda w postaci i w ruchach miał caś kobiecego, ale ten brak nadrabiał barytonem o pięknym brzmieniu. Wanię szpeciło bielmo na oku i zadarty nos, ale z nas trzech Wania był chyba najbardziej męski. Trudne życie wcześnie go ukształtowało. Na górnej wardze puszczał mu się