Geigera-Müllera. Zestawy pomiarowe były umieszczane w balonach rozlokowanych w wielu miejscach od Aleutów do Bermudów. Włączyło się do działań również lotnictwo; stworzona została specjalna komórka uczestnicząca w programie. Od początku 1948 r. bombowce B-29, patrolujący obszar od Japonii po Biegun Północny, zaopatrzono w detektory do pomiaru promieniotwórczości. Zaczęto monitorować również wodę z opadów deszczowych: na Wyspach Dziewiczych stworzono specjalną stację kontroli. Wszystkie te działania, z czasem coraz sprawniejsze, przyniosły wreszcie spodziewany rezultat. <br>W pierwszej połowie września 1949 r. kilka stacji zameldowało o dużym wzroście natężenia rejestrowanej promieniotwórczości. Przeprowadzane analizy były tak dokładne, że udało się zidentyfikować nie tylko fragmenty