ogół wręcz pewne, jest raczej to, iż przyjęcie "postawy wyprostowanej" będzie równoznaczne z wystawieniem głowy na ścięcie" <page nr=121>. Sądzę, że <hi>nie ma tu żadnego paradoksu</hi> , i że ten sposób charakteryzowania etyki Herberta jest nietrafny. Nie ma bowiem paradoksów tam, gdzie istnieją trwałe i niezmienne wartości - a one przecież są fundamentem Herbertowskiej moralistyki. Po prostu: opowiedzenie się za wartościami nierelatywnymi jest wartością samą w sobie, a "wystawienie głowy na ścięcie" jest zawsze ceną za "linię wierności" - jak to pięknie określił Tomasz Burek ("Kultura Niezależna" nr 4, "Puls" nr 25). Notabene posługując się często kategorią paradoksu i - wcześniej - antynomii i ambiwalencji, Barańczak jakby wbrew