i preromantycznej funkcji. Po raz pierwszy na terenie polskiej epiki opowiedziano się w sposób tak przekonywający za prymatem uczucia, które stało się wyrazem nie tylko subiektywnych przeżyć ludzkich, ale i narzędziem poznania oraz interpretacji świata. Księżna odrzuciła dydaktyczny model powieści oświeceniowej, zaprezentowany przez Krasickiego i zaproponowała własny. Zerwała z jawnym moralizowaniem. Uległ zmniejszeniu dystans narratora wobec świata przedstawianego, a świetnie przez autorkę opanowana technika epistolarna służyła dobrze analizie subiektywnych doznań i obrazowi ich rozwojowej dynamiki. Punkt widzenia narratora mógł już pokrywać się z punktem widzenia opisywanej postaci. Aktualizacja płaszczyzny narracji, ujawnianie osoby opowiadacza, zastosowanie zasady „powieści z kluczem", częste odniesienia