oddechu. Z twarzą skrzywioną cierpieniem, przyciskając łokieć do zranionego boku, upuścił miecz i padł na zrytą obcasami ziemię. <br>Nie wrzasnąłem wtedy tylko dlatego, że przerażenie całkiem odebrało mi głos. <br>Mężczyźni stłoczyli się nad Kamykiem.<br>- Coś ty zrobił!? Zabiłeś chłopaka! - usłyszałem głos któregoś z nich. - Głupcze! Cholera, nie przyszliśmy tu, by mordować dzieciaki!<br>- Może jeszcze żyje?...<br>- Jakby żył, to by jeszcze dychał, świński zadzie! Powieszą nas wszystkich!<br>Wtłoczyłem pięść do ust. Łzy błyskawicznie wezbrały we mnie i przelały się potokiem. Kuliłem się w tych krzakach, dusząc od tłumionego płaczu. Myślałem, że serce mi pęknie. Dlaczego to musiał być właśnie Kamyk? Dlaczego nie