i pewno wiedziała o niej znacznie więcej, niż prezesi Towarzystwa Przyjaciół Sainte-Victoire. Popatrzyła na mnie uważnie i poprawiając włosy, opadające jej na czoło, zaproponowała, że skoro mamy za dwa dni razem wędrować po tajemniczych wnętrznościach góry, to może powinniśmy przejść na "ty". Poczułem się skrępowany, bo jak z łatwością mówiłem po imieniu osobom młodszym od siebie nawet o wiele lat, to do osób starszych szło mi to znacznie trudniej.<br>- Nie wiem, czy jestem godzien - wybąkałem - w końcu, imię patronki tak wspaniałej góry...<br>Machnęła ręką.<br>- Daj spokój, moja mama dając mi tak na imię nie miała pewno pojęcia o istnieniu Montagne Sainte-Victoire