nim choroby, prawdopodobnie tyfusu. Młody oficer, jeszcze tak niedawno uosobienie siły i zdrowia, nie mógł utrzymać się na nogach. Towarzysze niedoli nie chcieli go zostawić na pastwę losu. Sami nieludzko umęczeni, dźwigali na noszach bezwładne ciało. Przez wiele kilometrów. Kiedy walczyli pod Borodino, on dogorywał w szpitalu polowym. Trawiony gorączką mózg poety przywoływał zapewne obrazy sielskiego bytowania w stronach rodzinnych. Jak pisał Kazimierz Brodziński: „Reklewskiego powolne serce wzdychało zawsze do spokojności, na wspomnienie jednak waleczności największą żywość zdradzało. Porzucił on pług i książki, a wziął się do oręża". Imperatyw walki i tęsknota za spokojem – dwie obsesje duszy Reklewskiego były