amorficzny, przeładowany szczegółami itd., nazwiemy to labilnością<br>struktur estetyzujących; ma to miejsce np. gdy długo wpatrywaliśmy się<br>we fragment krajobrazu,<br> 3) być może, iż owo strukturowanie proestetyczne ma zarazem<br>charakter paraartystyczny, a wówczas sztuki jako układu odniesienia nie<br>dałoby się wyeliminować: mianowicie w postawie estetycznej przenosimy<br>struktury artystyczne na niesztukę; możliwe jest takie rozumienie, iż<br>strukturowanie paraartystyczne jest niezależne od sztuki, dzieł<br>artystycznych - po prostu człowiek ma wrodzoną właściwość, iż<br>strukturuje rzeczywistość tak, by mu się ona podobała lub nie podobała,<br>a oba wyniki są estetycznie znaczące.<br> Zatem w pełni proestetycznym przedmiotem przeżycia estetycznego jest<br>widok z okna. Obrazy, które wiszą