wszystkim cykl Orazio Benevolego <br>(1628), o obsadzie 16 głosów wokalnych i 37 instrumentalnych ­ ogółem 12 chórów <br>(Chomiński 1984, s. 671-674). Był to głównie monumentalizm wielochórowej "multiplikowanej" <br>obsady. Tendencja ta odrodziła się po raz kolejny w okresie klasycyzmu, lecz <br>w innym kształcie ­ pod wpływem twórczości symfonicznej. Wykrystalizował się <br>wówczas typ mszy symfonicznej, z jej najdoskonalszym dziełem ­ Missa solemnis <br>Beethovena. Msza symfoniczna była par excellence mszą koncertową, której rozwiązania <br>formalne, zasady kształtowania materiału dźwiękowego i środki techniczne zostały <br>przejęte z muzyki symfonicznej. Estetyka tej muzyki, a zwłaszcza rozległy obszar <br>możliwości ekspresji orkiestry symfonicznej wywarły decydujący wpływ na styl <br>cyklu mszalnego. Równocześnie rozwijały