w praktyce kompozytorskiej <br>w twórczości religijnej, także mszalnej, rodzaj archetypu. Przyczynił się do <br>tego z pewnością Sobór Trydencki, uznając "stilus antiquus jako nakazany styl <br>kościelny [...], świadomie [...], ponad procesem dziejowym (jak niegdyś jednogłosowy <br>śpiew kościelny)" (Dahlhaus, Eggebrecht 1992, s. 98). Tego typu continuum racjonalnie <br>uzasadnia tworzenie przez całe stulecie najprostszych, tonalnych mszy wielogłosowych <br>przez zawodowych kompozytorów.<br> Jest to tendencja mocno zróżnicowana stylistycznie, także wewnętrznie, co można <br>obserwować we wszystkich typach mszy: cyklach komponowanych do łacińskich i <br>polskich tekstów liturgicznych ordinarium missae, missae pro Defunctis oraz <br>tzw. mszach polskich.<br> W pierwszym z wymienionych typów mszy zróżnicowanie stylistyczne jest największe. <br>Właściwie trudno byłoby wskazać