drugi koniec pałki wbił gwardziście w brzuch.<br>Jakiś cień zamajaczył z boku Dorona. Liść dostrzegł ten ruch kątem oka, uchylił się, a kamienny topór przeciął powietrze nad jego głową. Sokolnik leżał na ziemi nieruchomo, z zakrwawioną twarzą, zamkniętymi oczami, rozrzuconymi rękami. Żył. To wszystko zobaczył Doron w krótkiej chwili, jaką mu dali gwardziści, nim znów ruszyli do ataku. Odskoczył. Topory nie musnęły go nawet. &lt;orig&gt;Karogga&lt;/&gt; też rozpoczęła swój taniec. Szerszenie stracili pewność siebie - oto dwa trupy ich braci pośród paproci, oto człowiek dziwny, szybszy od nich, przepięknie składający się do ciosów, oto jego &lt;orig&gt;karogga&lt;/&gt;, niezwykła jakaś, tajemnicza... To zdziwienie, do którego zdolni