dziobami wielką jak miednica meduzę wyłapując ochłapy zmętniałej galarety.<br>- Popatrz - zatrzymała się z wyciągniętą ręką.<br>Na wpół zaryty w uklepanym piachu leżał poczerniały, spękany topielec. Włosy, brwi i rzęsy porosły rdzawymi grudami soli, oczy miał wpadnięte, jakby go słońce raziło, wbiegająca woda opływała zwłoki, przyrzucając je plecionką cieniutkich traw. Kilka much wisiało niziutko, w monotonnym brzęku wibrując miką skrzydełek, jednak nie siadały. Piana bryzgała wysoko.<br>- Nie dotykaj - powstrzymała Istvana. - Woda go nie zabierze. Trzeba dać znać do hotelu.<br>- Wygląda jak kawał zbutwiałego drewna. Wcale nie budzi odrazy - spojrzał na Margit spłoszoną i niechętną. - Nie ma nogi. Zupełnie jak modna rzeźba.<br>- Przestań