były jednoznacznie krytyczne, dlaczego w pamięci ludzkiej lata 1996-97 pozostają obrazem tak szczęśliwym? Nie ma w tym nic dziwnego. Jeśli realne dochody i wydatki konsumpcyjne rosły w tempie 7-8 proc. rocznie, a więc szybciej od tempa wzrostu wytworzonej w kraju produkcji, a niemiłe reformy strukturalne były odkładane, życie musiało stawać się coraz przyjemniejsze. Tyle że było to w coraz większym stopniu życie na kredyt, którego wówczas jeszcze z chęcią dostarczała nam zagranica.<br><br>Nowy minister finansów po dojściu do władzy usiłował wraz z Narodowym Bankiem Polskim zatrzymać niebezpieczny trend poprzez ograniczenie tempa wzrostu krajowych wydatków, być może niezbyt fortunnie nazwane