mogłem powiedzieć tylko, że "słyszę jakąś muzykę", potem, choć nie nazwałbym utworu ani kompozytora, wpadające w ucho akordy, gamki i pasaże wydały się znajome i bliskie niby rysy twarzy napotkanej kochanki, z którą los i niesłychany rozpęd życia dawno już rozdzielił, zacierając pamięć przeżycia. Nie mogło być wątpliwości: to była muzyka, gra na fortepianie czy raczej pianinie, i wiedziałem, że gra Janka.<br>Niby ktoś, kto otrzymawszy niespodziewanie list adresowany nieznaną ręką przygląda mu się, obraca kopertę, patrzy pod światło, zamiast zaspokoić ciekawość odpieczętowaniem go natychmiast, wsłuchując się z dala w dźwięki, rozpierzchające się po korytarzu i zamazane odległością, usiłowałem rozpoznać je