Wyciągnęła rękę, kładąc ją na jakichś poszarzałych w dalekości, w<br>zachodzącym słońcu poszczerbionych zarysach. - Tam chyba ta wieś.<br>Zawsze to w nieszczęściu raźniej razem. Chyba kościół widać. Widzisz?<br>Nie dostałby ojciec tej posady, to by wujek Władek czy Stefan jutro<br>pojechał po niego. - I nagle zaczęła się zamartwiać, obejrzawszy się na<br>drogę, że jakoś nikogo nie widać, żeby szedł do promu. - Widzisz kogoś?<br>Rano to aż nie mogliśmy się wszyscy na raz zabrać. Musiał drugi raz<br>jechać. A samych to nas może nie będzie chciał przewieźć? Albo zedrze z<br>nas jak z psa skórę? A już! Dostanie! - I złapawszy mnie za rękę