jakby wycięte z witrażu ascetycznego świętego. <br>- No. Już - mruknął Wroński. - Napatrzył się?<br>- Przepraszam. <br>- A proszę cię bardzo, macie to w kosztach. <br>- Przybyło ci blizn. Ta pod okiem... sam się szyłeś?<br>- Nie, mój medyk. <br>- Coś kiepski. <br>- Był na haju. <br>- Trzeba było poczekać, aż oprzytomnieje. <br>- No nie wiem, wolałbym, żeby eksperymentował najpierw na kimś innym: jak go znam, ani jednego zabiegu nie wykonał na trzeźwo.<br>Wroński nigdy się nie uśmiechał, kiedy żartował. Wroński uśmiechał się tylko w jednym przypadku: gdy już stracił panowanie nad swymi żądzami i właśnie postanawiał pogodzić się z nieuniknionym. Był to wówczas nieśmiały uśmiech akceptacji. Daniel widział go raz. Cieszył