że nie będą czytane. Zaczęli chodzić na spacery, rozmawiać. Dużo rozmawiali. <br>- Z mojego punktu widzenia Antarktyda może nie istnieć - powtórzył Jassmont, zdając sobie sprawę, że ksiądz mu umyka.<br>Ksiądz podniósł z wysiłkiem ciężkie powieki i przytaknął. Stanowczo za dużo wypili. On również miał osobiste antarktydy, których mogło nie być. Chrystus na krzyżu czerniał, jakby bardziej oddalony. Było to dotknięcie cichej tajemnicy, która jednakowo stanęła naprzeciw nich. Milczeli. Jassmont przez chwilę grzał dłonie o ciepłe podbrzusze szklanki z resztką herbaty. Wyczekiwał. Ksiądz domyślił się, nalał bimbru, równo, po brzeg, i pierwszy podniósł kieliszek. - No to wypijmy, panie Janie, za Antarktydę, dopóki ona jest