więc życie jego jest unormowane. Prowadzi pismo młodych poetów i robi to dobrze. Jest to mądry, miły człowiek, chociaż może trochę za flegmatyczny. Teraz słucha z uwagą opowiadania Dziadzi mówiącego z zapałem. Znalazł słuchacza, który nie kpi z niego.<br>Olaf ze swą wieczną teczką przeciera binokle chustką i nasadziwszy je na nos, dopiero teraz widzi całe towarzystwo. Normalne okrzyki na widok Lucjana i Dziadzi. Znowuż wzajemne przerywanie sobie rozmowy, ożywione twarze i przeskakiwanie z tematu na temat.<br>Wermel kuleje. Powiada, że mu paznokieć wrósł w ciało. Przykra to sprawa i zwykła - jeśli się latami nie obcina paznokci. Wermel siada i daje do