Polka? - pytam ze zdziwieniem.<br>&lt;page nr=25&gt; - Nie, Japonka - odpowiada i pędzi dalej.<br>Patrzę na nią. Podoba mi się. Jest wysoka, zgrabna i sprężysta. Nie ma więcej niż dziewiętnaście lat i wszystko w niej jest na granicy dziewczyny i kobiety. Nosi granatowy kostium, który mógłby być mundurkiem szkolnym. Rozwichrzone ciemnoblond włosy spadają jej na oczy.<br>- A pan nie Francuz? - słyszę, jak woła z niższej kondygnacji.<br>- Nie - powiadam - Chińczyk.<br>- Czemu pan tak głupio odpowiada, kiedy grzecznie pytam?<br>- Tak samo jak pani.<br>- A ja jestem kobietą.<br>- Jeszcze nie - krzyczę i słyszę, jak panna Birmin śmieje się zuchwale.<br>Skąd ona umie tak dobrze po polsku? Jakie przyjemne takie