i wysysał, gryzł brązowe, gorzkie żołędzie. Po południu spał kilka godzin, a gdy zmierzch zapadł, wyszedł na Via Appia. Wlókł się całą noc powolnym, zmęczonym krokiem. Szarzało już, zatrzymał się, by zdecydować, po której stronie szukać schronienia. Nagle do uszu jego dobiegł tupot licznych nóg i śpiewy. Pospiesznie skierował się na prawo, gdzie rosły jakieś rozłożyste krzewy. Zaledwie przebiegł kilkadziesiąt kroków, gdy nogi ugrzęzły mu w kleistym błocie, a ziemia zaczęła uginać się pod nogami. Zauważył, że pies przeskakuje z miejsca na miejsce ostrożnie, wyszukując kęp, na których trawa była wyższa. Hałas na drodze rósł, nie było czasu się cofać. Zaczął więc