nie przejmował się już swoją popularnością. Śmiertelnie znużony, lecz niestrudzony, wykonywał swój obowiązek, którego romantycznego, prawie nadludzkiego ciężaru już nie odczuwał .<br>&lt;page nr=152&gt;<br> Romantyzm zresztą, według jego mniemania, tkwił całkiem gdzie indziej, mianowicie w jego prywatnym życia i przejściach ostatnich dni. Zdawał sobie sprawę, że niestety romantyzm ten był podejrzanego gatunku, ale na razie nie było na to rady. - Jest to jakaś wręcz patogeniczna kobieta! - powtarzał rozgniewany i rozczulony zarazem. W istocie, jej siła chorobotwórcza była niezwykła. Ani odległość. ani czas nie mogły go już uleczyć. - Powinno jednak nastąpić rozwiązanie! - mruknął i przyłapał samego siebie na tym, że pomimo wszystko czeka na to rozwiązanie