Obiecałem porozmawiać w domu i dać znać. Naturalnie nie brałem tej rozmowy poważnie. Ale jak opowiedziałem całą sprawę, w charakterze wesołej anegdoty, żona spojrzała na mnie i wbrew faktom zapytała:<br>- A tak poważnie to jak?<br>- A co, pojechałabyś?<br>Podliczyliśmy nasze finanse, nasze szanse na mieszkanie, nasze możliwości wyjazdów z dzieckiem na świeże powietrze i dwa dni później zadzwoniłem do dyrektora z zapytaniem, czy on serio traktował swoją propozycję. Miesiąc później jechaliśmy przez pół Polski pod plandeką prawie pustej ciężarówki, w której jedynymi meblami, jakich dorobiliśmy się w czasie dwuletniej pracy zawodowej i korzystania z wynajętego mieszkania, było łóżeczko dziecinne, pianino Bechstein i różowy