początkowym jej etapem. Rozmiary ruchliwości przestrzennej w okresie powojennym odzwierciedla liczba przemieszczeń wynosząca w latach 1951-1976 ponad 28 milionów przypadków migracji wewnętrznej, czyli przeciętnie 1,1 miliona rocznie.<br><br>Blisko jedna trzecia wszystkich przemieszczeń w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych to migracje ze wsi do miast, jedna czwarta zaś z miasta na wieś. W roku 1970 nastąpiło zrównanie obu kierunków migracji (na poziomie 30%), potem zaś wskaźniki ruchliwości przestrzennej zaczęły maleć: w latach dziewięćdziesiątych są one niższe niż w krajach zachodnioeuropejskich, co skądinąd niekorzystnie wpływa na strukturę przestrzenną bezrobocia.<br><br>Ruchliwość przestrzenna jest znaną z literatury i z badań empirycznych tradycyjną (i można by