tę zabawę. Trzeba wygrzebać płaski dołek, ułożyć jakieś śliczne rzeczy: sreberko, kolorowe papierki, piórko, skrawek koronki, przykryć to wszystko kawałkiem stłuczonej szyby i zasypać ziemią. A potem szuka się z drżeniem serca, czy przezrocze nie zniknęło. Wyczuwa się pod palcami szkło, zdrapuje ziemię - i ogląda. Po latach lubiłam robić przezrocza na wsi razem z moją córką Marysią. Za każdym razem doznawałam podobnego skurczu serca, kiedy usuwałyśmy ziemię, i spod szybki błyskał nietknięty skarb.<br>Był jeszcze pies Filip, który nienawidził pijaków i mundurowych. W pobliżu naszego domu stała budka z piwem. Kiedy wyprowadzałyśmy Filipa na spacer, pijaczkowie ze strachu wskakiwali na siatkę. Zresztą