człowiek, trudno się było wyznać w tej jaskrawej bieli. <br>Ojciec i Henrysia zdjęli obuwie i przeszli do łodzi po wygrzanej wodzie i jedwabistym piasku. <br>- My się czasem wywracamy - ostrzegł młodzian, nazwany Antkiem. <br>- Ale nieczęsto? - upewnił się ojciec. <br>- O nie! I poza tym dziś nie ma dużego wiatru, ja tylko tak na wszelki wypadek. <br>Drugi chłopiec skierował łódź na środek rzeki i sięgnąwszy do skrzynki, przybitej pod ławką, podał Henrysi koszyczek dużych ciemnych wisien.<br>- Ach, co za radość! - krzyknęła dziewczynka. <br>- Owszem, to jest radość - zgodził się Antek poważnie. - W ogóle niech pan sam przyzna - zwrócił się do ojca - woda, słońce, wakacje i wiśnie w