uprawiają właśnie tę swoją "końską miłość" i jest to w jakimś sensie piękne. Niechętnie odwracam wzrok. A jeszcze najdą mnie, nie daj Boże, karygodnie grzeszne, niepoprawnie sprośne myśli. <br>Albo te ptaki. Fruwając swawolnie i beztrosko, bez trudu przekraczają ograniczony, zamknięty skrawek "mojego" nieba. Latają sobie wolne i spokojne, mając gdzieś na wypadek zimna, czy zmroku swoje domy, swoje gniazda. Zachowują się swobodnie i czują się bezpieczne, bo są w gromadzie, są razem. Tylko ja czuję się taka opuszczona, samotna i bezsilna. Jak ptak, który wyleciał z gniazda i który się zgubił. <br>Serpentyna złowrogich myśli przewija się w mojej jaźni, coraz bardziej ją