o duszę... "To wcale nie jest mniej! - krzyczał Piotruś - to jest więcej"... Matka chłonęła to z jakimś zdziwieniem, ale chłonęła. W końcu nie po raz pierwszy ktoś jej coś radził. Myślę jednak, że po raz pierwszy spotkała się z takim entuzjazmem i było w tym coś niepokojąco osobliwego... Bo coś na zewnątrz przerosło jej własne, matczyne nadzieje... a przecież te nadzieje ona sama traktowała w chwilach zwątpień jak litanijne błagalne rojenia. Czy można chcieć jeszcze więcej? Czy można uwierzyć, że Łukaszek nie tylko stanie się człowiekiem, ale będzie na przykład muzykiem... Bo stwierdziliśmy wszyscy, że ma wyostrzony zmysł słuchu, że naśladuje dźwięki