wzrok. Całość krzyczy, że to już koniec, że tu już nie ma żadnego życia, tylko rozkładające się zwłoki. Wytężam wzrok, aby rozpoznać, jakiż to oleodruk towarzyszyć będzie stryjowi w trumnie, ale nie jestem w stanie z tej odległości czegokolwiek dostrzec.<br>Stryjenka stoi przy trumnie przez całe pospiesznie i bezosobowo odprawiane nabożeństwo. W straszliwym chłodzie bijącym od posadzki i ścian, utrzymywanym chyba celowo, by eliminować jakikolwiek zapach, zmarznięci czekamy, żeby czym prędzej wyjść, zasypać trumnę ziemią i pojechać stąd, najeść się, napić, odetchnąć świeżym powietrzem. <br>I to za chwilę się zdarzy, zgrzytliwa taśma przewiezie trumnę na elektryczny wózek i potowarzyszymy zmechanizowanemu pozbywaniu