sporadycznie pojawiającą się tendencję <br>restauracyjną historyzmu z archetypem renesansowej missa parodia. Jej podstawowe <br>elementy odnajdujemy w Mszy łacińskiej (1932) na chór mieszany i organy ­ Szeligow<br>skiego, jednym z najbardziej oryginalnych cykli z pierwszej połowy stulecia. <br>Modelem czy może raczej inspiracją dla tego cyklu stała się XVI-wieczna 4-głosowa <br>pieśń nabożna Wacława z Szamotuł Już się zmierzcha. Materiał ten został wykorzystany <br>aluzyjnie w otwierającej cykl Toccacie organowej, a tenorowy cantus firmus pieśni <br>stał się podstawą konstrukcyjną końcowej frazy Agnus Dei: dona nobis pacem (szerzej <br>zob. s. 109-110). Koncepcja tej XX-wiecznej missa parodia jest indywidualna <br>i interesująca ­ pozbawiona przede wszystkim