parę. Andrzej przy Zuzi był zupełnie inny, ożywiał się. Cały czas coś tam sobie opowiadali, zanosząc się śmiechem. Ona śmiała się głośniej, bo to ona wnosiła życie w ten związek. Dla Eweliny nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że młodzi żyją ze sobą. Zuzia przekradała się w nocy na górkę, wracała stamtąd nad ranem. <br>Kiedyś Tadeusz się obudził:<br>- Słyszałaś coś? - spytał. <br>- Nie. <br>- Chyba znowu kuna dostała się na strych - stwierdził, przewracając się na drugi bok. <br>Kiedy Zuzia i Andrzej odjeżdżali, Ewelina była dobrej myśli. Polubiła tego chłopca, przestała się go bać, czy raczej przestała się bać, że on może wyrządzić krzywdę Zuzi. Był wyraźnie