pierwszym<br>roku akademickim 1927]1928 doszła do 100 osób już w połowie lat<br>30. Z pewnością przyciągał<br>niezwykle wysoki poziom kadry nauczającej, wśród której wyróżnić<br>się godzi<br>profesorów Mojżesza Schorra, Majera Bałabana, docentów Abrahama Weissa<br>i Edmunda Steina, doktorów Samuela Atlasa czy Ignacego<br>Schippera. Państwowa<br>Komisja Egzaminacyjna, powołana przez ministerstwo, nadawała<br>powagi egzaminom dyplomowym słuchaczy Instytutu, którego rangę<br>utwierdzały także<br>rezultaty badań i liczne publikacje ogłaszane przez pracowników naukowych<br>uczelni.<br> Jedynym poważnym mankamentem pierwszych ośmiu lat istnienia<br>tej placówki<br>naukowej był brak stałego lokalu. Kolejne lata studiów oraz<br>stały wzrost liczby<br>słuchaczy i kadry nauczającej zmuszał kierownictwo placówki oraz Towarzystwo<br>Krzewienia